TIBBİ TEDAVİLERİN KALICI ŞİFA OLMASI İÇİN, BİZE O KADAR İHTİYAÇ VAR Kİ...

Ey dermanı vücud,
Deveran eyle şiryanımda.
Zerre-i misgalin deva olsun,
Bil cümle seretana...

Sayılı gün çabuk mu geçer ne desem bilemedim ama ben, nasıl bu işi tamamlayacağım derken artık kemoterapinin sonlarına yaklaşıyordum.

Her kemoterapi aldığım an dua ediyordum, her damlasının bana şifa olmasına niyet ediyordum.

Her zaman erkek kardeşim beni kemoterapiye götürüyordu, ama son haftalarda yurtdışında olduğu için, Jale'm sağolsun haftada bir gününü, işini gücünü bırakıp bana ayırıyordu.

Beraber gidiyorduk kemoterapiye.

Ben, tedavi sırasında  uyuyordum, kemo öncesi verilen alerji ilacının etkisiyle.

Uyandığımda yanımda, Şişli Memorial Hastanesinin cafesinden en  sevdiğim tuzlu kurabiye ve portakal suyunu getirmiş oluyordu canım dostum.

Mideme çok iyi geliyordu bu ikili.

Bir de yanımda çaktırmdan götürdüğüm, fazlasına hemşirelerimin el koyduğu limon dilimleri.

Son haftaları, Jale ile sohbet muhabbetle nasıl geçtiğini anlamıyordum ilaç günlerimin.

Yine bir kemoterapi çıkışı aynada yüzüme baktım, "Jale, ilaç yüzümü yine sapsarı yapmış değil mi" dedim.

O sakladı gözlerinin dolduğunu.

Ama ben farkettim," hadi yürü çok acıktım yemeğe gidelim" diye geçiştirdiğini.

Hiç hemşirelerimden bahsetmedim değil mi ben size.

Onkoloji hemşireleri beni o kadar rahatlatıyordu ki.

Sürekli onlara, benim gibi olup tamamen temizlenen ve bir daha kemoterapiye gelmeyen  var mı, 3'lü negatif meme kanseri olup metastazsız yaşayan çok hasta var mı diye soruyordum.

Serkan hocama sorduklarımın on katını da içerde hemşirelere soruyordum.

Anlıyorsunuz değil mi beni, herkesten iyi bişeyler duymaya o kadar ihtiyaç duyuyordum ki.

En çok da Arisa hemşirem ah sen nasıl bir cansın be kuzum.

Bana dost oldu Arisa'm.

Oraya gidince kendimi kraliçe gibi hissettiriyordu bana.

Güzel sözler duymak böyle zamanlarda nasıl da mest ediyormuş insanı, nasıl da moral veriyormuş.

İyi ki sizi bulmuşum iyi ki varsınız Prof.Dr.Serkan Keskin hocam ve can ekibi.

Ömrümün sonuna kadar duacınız olacağım.

Geceleri kızımı uyutunca kendimle kalır tefekkür ederdim.

Herşeyi, hayatımı, hatalarımı, hassasiyetlerimi, kırgınlıklarımı...

Altı aydır kemoterapi alıyordum nasıl bitecek bu acılar derken sona yaklaştın Filiz dedim.

Çekilen acıların ilk günkü gibi olması ne zor olurdu değil mi. 

Unutmak ne büyük bir nimet insanoğluna.

Ben, bu yaşadıklarımdan ne öğrendim diye çok düşünürdüm.

Sabrı öğrendim, su gibi olmak gerektiğini öğrendim, hayatın, teslimiyetle kendini akışa bırakıp sakince yürümek olduğunu  öğrendim, önce ben demeyi en çok da kalbimin kıymetini öğrendim, çok fazla fedakarlığın insanlara koşulsuz güvenmenin yanlış olduğunu öğrendim, insanları gerçekten tanımadan kalbimin kapılarını açmamam gerektiğini öğrendim.

Çevremdeki insanları hayatıma alırken hiçbir zaman ne dünyevi etiketleri, ne maddi statüleri, ne kariyerleri benim için kıstas olmadı.

Merhameti, güzel kalbi, tüm canlılara şefkati, tevazu sahibi olması, ahlakı, samimiyeti, beni bir insana yaklaştırdı.

Hiçbir insanı statüsü nedeniyle gözümde büyütmedim.

Gözümdeki yeri merhameti,  dürüstlüğü en önemlisi empati gücü oldu.

Kadın kanseri olan bir çok kadının ortak özelliği, onları bu noktaya getiren üzüntülerinin ağırlıkla duygusal travmalar olduğunu, eşinden, sevgilisinden, çok düşkün olduğu babalarından yaşadığı acılar, üzüntüler, değersizleştirilme duyguları, aldatılma, hayal kırıklıkları olduğunu gördüm.

Hanımlar, insan kendine gerçekten değer vermez ise kimsede değeri olmazmış.

Karşınızdaki insanın gerçek karakterinin, sizin ona yüklediğiniz anlam ile yani "SAN" dığınız insan ile olan ayrımını  iyi yapın.

Hayatınızdaki insan, para gücünü kaybettiğinde, isminin önündeki dünyevi ünvanı gittiğinde, elindeki kozları,  güçleri gittiğinde, saf, tek yalın haliyle, çırılçıplak, sadece kulağına  okunan adıyla kaldığında bile saygınlığı baki ise; sermayesi, ahlakı; sermayesi dürüstlüğü; sermayesi kapı gibi adamlığı; sermayesi yüksek empati duygusu  ise kalbinizi açın.

Ama bunların gerçekliğini en başında görmeye çalışın.

Aslında insanlar, sinyallerini en başta verirler ama siz duygularınızın sizi kör etmesine, ilerde sizi daha fazla üzmesine izin vermeyin.

Geçenlerde annesi meme kanseri olmuş bir kadınla tanıştım.

Bana, psikolojik destek alıp almadığımı sordu.

Kendisine bu hastalığın psikolojik etkisi ile nasıl başettiğimi biraz anlattım.

Meme kanseri olan annesinin, yaşadıklarından sonra, herkesten nefret ettiğini, herkesi dışladığnı, evlatlarına, eşine bile öfke kustuğunu, herkesin ona zarar vereceği korkusuyla kimseyle görüşmek istemediğini anlattı.

Ne olur ama nolur yapmayın bunu.

Evet, bizler çok duygusal ve hassas kadınlardık.

İç dünyamızda üzüntülerimizle ne yazık ki baş edemedik.

Tedavi sürecinde yaşanılanları, eziyet, işkence olarak değil de alınması gereken dersleri bize aldıran bir eğitmen olarak görmez isek, işte o eşik yenildiğiniz, işte o eşik metastazlara kapı açtığınız eşik olur.

Affedin herşeyi, herkesi affedin kendinizi de.

Kendi sağlığınız için affedin, serbest bırakın.

Kendiniz aşamıyorsanız bu psikolojik travmaları, muhakkak bir profosyenel yardım alın ama kesinlikle öfke ve korku  girdabında boğulmayın.

Tedavi ruhta başlar, ruh tedavi edilmez ise, fizik beden üzerinde uygulanan şifa kalıcı olmaz.

Doktorlarımız bizler için ellerinden geleni yaparken, bizler onlara, ruhlarımızı tedavi ederek destek vermeliyiz.

Tıbbi tedavilerin, kalıcı şifa olması için bize o kadar ihtiyacı var ki.

Her aldığınız nefese şükredin, iyi beslenin, kaliteli uyku uyuyun.

Hayatı sevin, insanları sevin, hayvanları sevin, bitkileri sevin.

Bu hayatta herşey karşılığı ile yaratılmıştır.

Kötünün karşısında iyinin de var olduğunu bilin.

Yaşadıklarımı kaleme dökmeye başladığımdan beri o kadar güzel mesajlar alıyorum ki, insanların bana yazdıkları, elimi onlara uzatabilmenin mutluluğu kalp şakramın enerjisini genişletiyor.

Sevgi enerjisi herşeyi o kadar  güzelleştiriyor ki ama herşeyi.

Ne yaşarsanız yaşayın, size ne yaşatılmış olursa  olsun, siz, sevgi dolu olmaktan vazgeçmeyin kıbleniz hep sevgi olsun.

Kaybeden siz olmayacaksınız bunu bilin.

Şunu hiç bir zaman unutmayın, bu hayatta bize ne yaparlarsa yapsınlar, toprak altında ama eskisinden  daha sağlam  olan kökümüzü değil, sadece  başağımızı kopardılar, ama bilemediler ki bizler, suyu gördük mü, güneşi gördük mü yeniden başak veririz...

Devamı gelecek...