Teşekkür ederim canım Allah’ım…

Şükriye’ciğim ile ama ben ona Şükom diyorum kusura bakmayın içimden geldiği gibi kalbe ne geldiyse öyle yazacağım cümlelerimi. Şükom ile her zaman konuşuruz biz Allah’ı, yarattıklarını, güzelliklerini, Latif isminin hayatımızdaki tezahürünü, kalbimizi keşif yolundaki hislerimizi, tevekkülde kaldığımızda önümüze ne mucizeler getirdiğini. Velhasıl kelam biz çok konuşuruz ama kötülük yapanları, söz verip sapanları değil, Allah’a  havale edince bize yaşattığı mucizeleri.

Manşetteyiz dergimizin Şubat ayı konusu malumunuz  “AŞK”...  Şükom “Darulaceze ile görüştüm haber bekliyorum olumlu dönüş yaparlarsa beraber gidelim“ dedi. Dedim, gelmez miyim  orda yaşayan yaşlı insanlardan aşkı, sevgiyi dinlemek, onlarla sohbet etmek, vakit geçirmek, dünyanın en büyük mutluluğu olur benim için. Bu kadar kısa sürede dönüş yapıp ziyaretimizi kabul etmelerine de şaşırmadım, çünkü bazı şeyler Allah’a havaleydi. “İşin Allah’a kalmışsa olmuş bil”.

Bahçesinden içeri girince bir uhrevi enerji sardı içimi. Tarih kokan haleti ruhiyesi, tarihi bir mekan olmasına rağmen bu kadar bakımlı, temiz olması bir yana içindeki sıcacık manevi enerjisi bir yana…

Kurumun güler yüzlü psikoloğu Merve Yılmaz karşıladı bizi. Beraber  rehabilitasyon alanına gittik. İçeri girdiğimiz anda, orada yaşayan insanların mutlulukları yüzlerinden okunuyordu. Hepsinin elinde meşgul olacağı bir iş vardı. El yapımı ürünler üretiyorlar. Atık malzemeleri kullanarak dönüştürüyorlardı. Onlara  eğitim veren  öğretmenleri  yanlarında, şefkatle, sevgiyle öğretiyor her şeyi. Halk Eğitim’in el sanatları hocası Nuray Durak hocamın eşliğinde rehabilitasyon alanındaki öğrencileri ile başladık sohbete. Herkes üretilen ürünün her bir aşamasını yapmakla görevli. Bize öyle bir aşk ile tarif ettiler ki yaptıkları işleri. Bizi görünce evlatlarını görmüş gibi hepsinin gözlerinin içi parlıyordu. İçim cız etti be dostlar.

Tabi biz Türk toplumu olarak,  anne babalarımızın yaşlandıklarında aileleri ile birlikte ya da onların gözetiminde ve daha yakınlarında, ev ortamlarında yaşamasını vicdani olarak daha doğru olduğunu düşündüğümüz için benim kalbim çok burkuldu. Ben de kalabalık bir ailede büyüdüm ve ailemde öyle gördüm babaannem bizimle yaşardı. Bir çocuğun bir yaşlı ile büyümesinin zevkini, keyfini çok iyi bilirim. Şimdi ise kızım bu keyfi yaşıyor ve dedesi ile anneannesi de tabi ki.

 Saniyeler içinde çıktım o hüzünlü ruh halinden, onlarla sohbet etmek, keyiflendirmek zamanı dedim kendi kendime. Mevzu sevgi ise aşk ise onu, en güzel masumların kalbinde, mahzun kalplerde bulursunuz ya işte aşkı ve sevgiyi bize anlatacak en güzel yerdeydik.

Başladık sohbete aman ne sohbet ne muhabbet. Nadiye teyzemin fıkır fıkır hallerini bir görseniz. Dedim ne canlar yakmışsındır sen. Dedi ki, yok ben hiç aşık olmadım, evlenmedim, çocuğum olmadı. Ama öyle aşık olmuş gibi bir mani okudu ki, hayatını özetledi bana.  Dedi ki kimseyi küçümsemeyin olur mu, hayatı dolu dolu yaşayın, canınız ne istiyorsa yapın. Bugün varız yarın yokuz aşkınızı yaşayın. Sevdiğinizi söyleyin. Hiiiç içinizde tutmayın.

Rahmetli babaannem geldi aklıma. O da bana zaman zaman sorardı. Aslan gibi bir köylü kadınıydı rahmetli. “Kızım, birine aşık olursan kimseyi dinleme kaç. Ben saklarım seni. Söylemem kimseye” derdi bana. Çünkü o biliyordu aşkı. Hiç anlatmamıştı bana aşklarını ama annemden duymuştum ben onun aşk hikayelerini. O da aşk konusunda gözü kara bir kadındı. İlk aklına gelen “KAÇ” diye akıl vermekti bana . Yaşadığı toplum ve dönemde istediğin ile evlenme şansın çok zordu elbette. Onların bildiği şey, büyüklerin sevdiği ile evlenilir, eğer aşıksan kaçmak zorundasındır.

Bir diğeri Havva teyzem… Kendisini terk eden eşi için yazdığı şiiri okudu bana ben de üzerine oracıkta beste yaptım okudum kendisine. Belli ki ne yangınlar vardı gönlünde sönmeyen. Ondan izin aldığım için sizinle de paylaşacağım şiirini. Unutma dedi beni  “ben Havva teyze 6 numaralı oda ”.

Önemli değil artık hayatımdan sildim ben seni,

Gelsen de gitsen de önemli değil.

Şimdi değil bir başkasını

Sevsen de sarsan da önemli değil.

Bir zamanlar benimdin artık değilsin.

Dost düşman kim bilir nesin,

Ayrıldık seninle, dost düşman birsin,

Gelsen de bir, kalsan da bir…

Her şeyi ne kadar güzel anlattın Havva teyzem dedim. Gözleri doldu, yutkundu daha da konuşamadım.

Selahattin, Turan, Hüsnü, Erol amcalar ile sohbetimiz, yaptıkları işleri aşk ile bize anlatmaları görmeye değerdi. Burada mutlu musunuz diye böyle çaktırmadan soruverdim ara ara. Hani olur ya eskiden neler duyardık değil mi huzur evlerinde, çocuk esirgeme kurumlarında yapılanlar hakkında. Hafızama yer etmiş ne yazık ki eski haberler. O yüzden, belki dertlerini söyleyiverirler diye çaktırmadan soruverdim. Hepsi çok iyiyiz burada, bize gül gibi bakıyorlar daha ne olsun dediler. Gözlerim doldu, Allah razı olsun size bu duaları söyletenlerden dedim. Bizi bahçede karşılayan Psikolog Merve Yılmaz Hanım’a ve onların eğitiminden sorumlu , işini vicdanıyla yapan, oradaki  herkese  işi gibi değil, anne babası gibi bakan Nuray Hocam’a  çok dua ettim.

Bu keyifli sohbetten sonra vedalaştık her biriyle. Tabi ki tekrar gelmek üzere. Basın ve Halkla İlişkiler Müdürü Selda Taş Hanım’ın yanına gittik. O kadar naif, dingin ama mahzun bakışlı, iyilik yapmak için çırpınan bir kadın ile tanıştık. Hani, “Darulaceze’ye düşmüş yazık” algısı vardır ya hemen hemen herkeste,  işte bende de vardı o algı. Bunun yavaş yavaş kırıldığını hissettim. Bu muhteşem ekibin başında, muhteşem bir insan olmalı dedik Şükriye ile. Nihayetinde Selda Hanım bizi, Darulaceze kurumunun Başkanı Sayın Hamza Cebeci ile tanıştırdı. Siz deyin Başkan, herkes desin Başkan, resmi unvanı olsun Başkan… Kim ne derse desin bilmem ama, Hamza Başkan olmuş orda herkesin abisi, babası, amcası. Orada yaşayanların sıkıntıları ile tek tek ilgilenen, insanlara bir şeyler öğretirken onlara üretim yaptırıp hem de onların gönlünün olması için bir kazanç sağlayan, insanların birbirleri ile anlaşabilmeleri ve mutlu olabilmeleri için homojen bir yapıda bütünleşmelerini sağlayan, baştan aşağı tüm ekibini Allah rızasını gözetip , vicdanıyla burada hizmet verecek insanlardan oluşturan, Devletten bir kuruş bütçe almadan tamamen hayırsever vatandaşların yardımlarıyla, Darulaceze’nin çehresini değiştirecek   büyük yaşam alanları inşa ettiren, sağlık hizmetlerini çok nadir vakalar dışında kendi bünyesinde veren, tüm misafirlerine şehir gibi tam donanımlı yaşam alanı yaratan, akşama kadar koltuğunda oturmayıp, orada yaşayan insanların arasında gezip dertlerini dinleyen, bütün çalışanların ve konaklayanların yüzlerini gülmesini sağlayan  harika bir insanla tanışmanın mutluluğunu, gururunu ve huzurunu yaşadık Şükomla.

Bir sonraki durağımız, orada yaşayan insanların el emekleri ile ürettikleri ürünlerin teşhir edildiği alan oldu. Kendi yaptıkları ürünlerin satıldıklarını görünce, daha bir şevkle çalışıyor herkes dediler. Resim atölyeleri, halı dokuma tezgahları, baskı atölyeleri… Bir çok alanda insanları eğitip, yapılan satışlar ile kuruma katkı sağlıyorlar. Biz de Şükom ile  kendimize, sevdiklerimize hediyeler aldık. Kızıma da elleriyle yaptıkları bebeklerden aldım. “Bunu yaşlı teyzeler, amcalar yapmış benim için” diyerek geceleri o bebekle yatıyor. Benim kızım, yaşlıları çok sever ve çok merhamet eder o yüzden o kadar kıymet veriyor ki o bebeğe.

Oradan ayrılırken Şükriye ile birbirimize baktık buruk bir tebessüm vardı ikimizde de ve bunca zaman buraya gelmemiş olmanın mahcubiyetini yaşadık. Artık biz de Darulaceze’nin gönüllüleri olduk. İnşallah bundan sonraki süreçlerde elimizin uzayabildiği her şeye yetmeye, çalışmaya niyet ettik.  Yeryüzündeki sevginin, aşkın bir başka boyutunu yaşamanın hazzını iliklerimize kadar hissettik. Gerçek aşkın, sevginin iyiliğin içinde nasılda büyüdüğünü, mekana yayıldığını, içeri girdiğimizde hissettiğimiz o uhrevi enerjinin sebebini görmüş olmanın huzuru ile evimizin yolunu tuttuk.

Sadece gönüllülerin yardımlarıyla ayakta duran, bu kadar yardımı en güzel şekilde hizmete dönüştüren Hamza Başkanımız, Hamza Abimiz iyi ki varsınız. Allah kimseyi sevgisiz, kimsesiz bırakmasın diye elbette en büyük duam. Gönül ister ki tüm anne babalar sevdiklerinin yanında yaşlansın. Ancak, yanında sevdikleri olmayıp size ulaşan çınarlarımıza, yaşlılarımıza, mağdurlara  evlat olduğunuz için, abi olduğunuz için, kardeş olduğunuz için, hakkıyla uzanan el olduğunuz için  sizin ve ekibinizin önünde saygıyla eğiliyorum.

Rabbim hizmete vakfedildiğiniz tekamül yolunuzda yar ve yardımcınız olsun…