EVET HAYAT AMACI 6 OLANLAR, BIRAKIN SİZİ RABB’İNİZ TAKDİR ETSİN…

         Çöktüm… Hiç fark etmemiştim dizlerimin bu kadar güçsüz olduğunu. Gözümden yaş gelse, gelemiyordu ki. Siz,  dona kaldım dersiniz ya hani şakacıktan, ben, gerçekten dona kalmanın ne demek olduğunu o an yaşadım. Dondum… Sadece kızımı düşündüm bir an. Onun geleceğini ve kime emanet edeceğimi, annem ona en iyi bakacak kişi, babası da bizim evde kalır sık sık onu görür gibi planlar gelmişti sadece aklıma. Sonra dağıttım düşüncelerimi. Kendi kendime “Allah korusun Filiz sil bu düşünceleri” dedim. Rabbimden bir şans daha vermesi için yalvardım. Ben, kendime zulmettim sen beni evladıma bağışla Rabbim dedim. “Haydi Filiz! Ya Allah Ya Bismillah de kalk ve yola koyul, bakalım yol seni nereye götürecek, başa gelen çekilir” diyerek hastaneden çıktım.

       Kimseye söyleyemedim, ne anneme ne kardeşlerime. Sadece sonuçları, etrafta tanıdığım arkadaşlara, doktorlara atıp fikir almak istedim. Bir kişiden bile “İYİSİN” demesini duymak için. Akşam kızımın babasına söyledim durumu. Evet, kocam değildi ama canım kızımın babasıydı. Şaşırmıştım, hüngür hüngür ağladı. Ağlayıp sinirimi bozma benim diyebildim sadece. “Ben yanındayım, hepimizin sana ihtiyacı var” demesine öfkelendim, bu durumumda bile bana ihtiyaçları olduğunu söylemesi yine düşündürdü beni. Niye ben herkese koşanım, niye herkes bana ihtiyaç duyuyor niye sadece “yaşa, sen sağlıklı ol mutlu ol yeter ki” demedi kimse.

     Biliyor musun dedim ona :

“O kadar kalabalık ki çevrem, ailem ama benim Allah’tan başka kimseye ihtiyacım yok, bir tek evladıma yetmek istiyorum bu hayatta bir de değer bilene”

        07.06.2020…Doktorumun odasına girdiğimde “Herkes yanlış demiş sen çok iyisin bir şeyin yok” desin diye bekledim. Ama o da bana aynı şeyleri söyledi. Tek farkı, o illetin adını söylerken bile rahatlatarak, sanki hiçbir şeyim yokmuş gibi gözlerinin içi gülerek söylemesiydi. Ben, gözlerinin içinden bilirim insanı. Ama gözlerinin içindeki o gülümsemesinde bile endişesini saklayamadı ki. İstediği tetkiklerden sonra onunla  yolculuğumuz başlamış oldu.

        15.06.2020… Ameliyat bitmiş uyandırma alanında hemşirenin sesiyle uyanmıştım. Aldılar mı memeyi diye sordum yarı baygın yarı ayık halimle. Hemşire bana “evet alındı ama hoca daha güzelini yaptı” dediği anda, ben hıçkıra hıçkıra ağladım. İlk defa kendimi durduramadığımı fark ettim ağlarken. Hemşirenin beni tesellisi “ağlama daha güzelini yaptılar” oldu. Tek diyebildiğim “ben giden et parçasına ağlamıyorum ki”.

        Ama önce Allah’a, sonra doktorlarıma o kadar güveniyordum ki. O günden sonra hıçkıra hıçkıra hiç ağlamadım ben.

       Hastane odasındaki ilk gecem… Sabah ezan sesiyle kendime geldim. Namaz kılmak istedim o an yapamadım, kapattım gözlerimi. Sohbet ettim canım Allah’ımla:

       - “Çocukken derdimi sana yazarak anlatırdım güzel Allah’ım. Utanıyorum biliyor musun? Ben ettim sen etme dediğim için. Bana verdiğin tek sıkımlık canıma bu kadar zulmettiğim için. Tekamül yolumun iplerini elime vermişken sen, “ben yaparım, güçlüyüm egosuyla” herkesin yükünü sırtıma sorgusuzca, haddimi aşarak  aldığım için. Olmayanı oldurtmak niyetiyle hayatla ettiğim kavgalar için. En yakınlarımın hiçbir şeyi eksik olmasın, onlar üzülmesin, ben nasıl olsa yaparım her şey ile baş edebilirim diye, üzerime gelen akıntıdan her bir yaşımda benden kopan parçalar için. Ne yapacaksam yapayım en mükemmeli olsun diye yaptığım işlerim için, “bana söz gelmesin kaldıramam” gururuyla sabahladığım, uykusuz kaldığım geceler için. Ben çalışmazsam ne yaparlar diye ne hamileliğimin ne lohusalığımın ne anneliğimin kıymetini bilmediğim, it gibi çalışırken çocuğumu adam gibi emziremediğim için, gündüz emzirememenin vicdan azabıyla benden aldığın sol mememi, yavrum “bari gece bol bol emsin” düşüncesiyle  hiç ağzından  çıkarmadan  gece boyunca yorgunluğumu, insanlara olan öfkemi sütümle ona da akıttığım için. Sorumluluklarını yerine getirmeyenlerin de işlerini güçlerini yüklenip her şeyi kendime vazife yaptığım için.

       Ben, aşkı da yanlış anlamışım biliyor musun Allah’ım. Meğerse kalbimdeki, beynimdeki mükemmel insan elbisesini karşımdakine giydirip, ne çok “san” mışlıklar  yapmışım. Senden o kadar çok utanıyorum ki canım Allah’ım. Sandığımın, sandığım gibi olmadığını görünce yıkıldığım için. Aşk ateşiyle yanıp kavrulan kalbimdeki aşk ateşini yakanın, aşık olduğum adamlar sandığım ve onlara sonsuz güvendiğim için. Ve-l hasıl kelam, ben aşkın ta kendisiymişim, senin içimdeki ateşini de ziyan etmişim. Kıymetini bilen hiç çıkmamış ki. Ya da ben kimseye tam teslim olmamışım.

Ama acıtsa da  yolun sonu sana varıyor ya nasıl lezzetli nasıl bir bilsen.

         Aaaaah Allah’ım ah! Asıl ne için utanıyorum biliyor musun? Tüm bunların sonunda, kimseden bir “Allah senden razı olsun” cümlesini duymayıp yaptıklarının görmezden gelinmesi bir yana   “yapmasaydın, kim sana yap dedi, sen ne yaptın ki” cümlelerini duyup kahrolduğum için…” Nasıl da unutmuşum her şeyi dengeli yapmayı. Nasıl da kaybolmuşum veren el olma çabası içinde. Oysa ki, bunun da farkında olmadan ego olduğunu fark etmemişim. Sen, bu hastalık vesilesi ile zorunlu çekince beni kenara gördüm ki, ben olmadan da kimse aç kalmıyor, hayatlar devam ediyor, hatta ve hatta sorumluluklarını yerine getirmeyenler ayağa kalkıyor zorla da olsa bir şeylerin ucundan tutuyor. Sonra kendi kendime dedim ki “sen kimsin Filiz kendine ne kadar zulmetmişsin”.

           Ya sonra, ben haddi aşanlardan olmuşum Allah’ım  sen beni affet diyerek  çooook ama çok  tövbe ettim. Güzel Allah’ım tuttu elimden, bütün iyi kullarını hizmete gönderdi bana. Almanın keyfini çıkartıyordum artık. Yine de çalışarak kimseye muhtaç olmak istememek var ya ben de, deli gibi de çalışıyordum. Yağdırıyordu nimetlerini bana. Kemoterapi tedavisi döneminde Şükriye’ye bir gün demiştim ki : “Şükom biliyor musun, beden ızdırap içinde ama ruhum nasıl huzurda anlatamam, sanki tüm ruhum arınıyor , yıkıyorlar beni bütün negatiflerden, namazda almadığım hazzı alıyorum acının sabrında, ve O’nu yanımda O kadar hissediyorum ki.”

          Tüm bu yaşadıklarım, tefekkürlerim çocukluğumdan beri aradığım bir yola sokacakmış beni meğer. İki yıl önce başlayp da yarım bırakıp bir türlü ilerletemediğim adını “TEKAMÜL YOLUM” koyduğum kitabımın da neden beklediğini anlamıştım artık.

        Hikmet kapılarını bana aralayan,  burnumun ucu ile de olsa o kapıdan içeri sokan sana, şükürler olsun Rabbim. Şimdi, geriye dönüp baktığımda, bana neleri öğretmişsin meğer… Yaşadıklarım değil ama öğrendiklerim kalbimi sarhoş etmiş. Sen, insanoğlunun eline ne büyük bir fener vermişsin de gizlemişler insanlıktan. Oysa ki beni yaratırken kılavuzumu da elime vermişsin. Okumaya başlamak 47 yıl sonra nasip oldu ya, buna da şükür…

Allah, herkesi yaratırken sayılar veya  gökyüzü vasıtası ile nasıl yaşamamız gerektiğini de bize öğretmiş. Hayat amaçlarımızı bizlere bildirmiş. Ve 6 hayat amacı olan insanlara demiş ki:

         “Alırken de verirken de dengede ol. Kainatta Ben’den başka mükemmel yok en mükemmeli arama bulamazsın. Hassassın , duygusalsın aşkını değmeyene heba etme. Ben senin yanındayım ya, sen kimden takdir, övgü, Allah razı olsun demelerini beklersin. Sana verdiğim lütufları görmez misin, seni sayıların en mükemmeli ile yarattım. Doğruluğu, adaletteki hassasiyeti, kusursuzluğu, idealizmi senin içine koydum. Ama unutma! İmtihanların, seni ne ile donattıysam oradan gelir. Her şeyde mükemmelliği ve kusursuzluğu ararken, kusurun bile kusursuzluğunu, bu kadar lütuf ile donattığım hayatını sen de takdir ediyor musun ve ne kadar şükrediyorsun?

        Sen, oluşturup, toplum yararına fayda sağlamak üzere bu hayattasın. Ama haddini bil. İnsanlara yardım elini uzatmayı sana vazife olarak veren Ben’im. Bunu sen değil, Ben yaptım. Sadece, seni hayra, yardıma vesile ettiğim için şükret. Aldığın dualar senin en büyük hazinen.  Ama denge içinde ver ve sonra, aslında verenin sen olmadığını hatırla. Bir hataya düşersen pişmanlık duyma, suçluluk duyma. Herkes gibi sen de mükemmel değilsin. Mükemmelliyetçilikte aşırılık, gizli bir kibir içerir. Kibrini, kalbini yokla. Kendini ve herkesi olduğu haliyle kabul et, hayatındaki gizli güzellikleri takdir et.

         Sen konuşmadan, anlatmadan  anlaşılmak istersin, herkesin bu farkındalıkta olmasını senin sahip olduğun vizyona sahip olmasını beklersen üzülür agresif olur pişman olacağın ani öfke patlamaları yaşarsın. Senin kadar anlayışı yüksek, hassas  olmaz  yakın ailen. Seni ailenle sınarım. Seni anlamayan, senin derinliğine inemeyen eş, ana, baba, kardeş veririm sana. Vermeseydim imtihan olmazdı ki. Karar sende bazen ayrılık bazen birliktelik tekamülü kolaylaştırır.

Ama sen hislerini, düşüncelerini, duyarlılığını, merhametini, şefkatini kabul edip başkalarının bunu görmesine izin vermelisin. İfade et, gerek konuşarak, gerek yazarak, gerek çizerek, gerek şarkı söyleyerek…

Ne hissettiğin değil ne hissetmen gerektiğini öğrendin hep  bu hayatta. Artık gerçek hislerinle temasa geç ve açık ol.

Ne dünyayı, ne işini, ne aileni, ne de kendini idealist kıstaslarla yönetemezsin. Bu seni öfkeli ve tatminsiz yapar, yolda, coşkunu, umudunu, hevesini kırar.

Sen hayatın akışına uymalı, esnek olmayı öğrenmelisin. Stres altındaki bedenin gevşemeli. Ruhunu da bedenini de doyuma ulaştırmalısın.”

Evet dostlar hayat amacı 6 olmak, mükemmel oluşum güdüsüyle yaşamak , bu mükemmelliyetçi yapının sonunda hak ettiğin kıymeti bilinmemeyi getiriyor. Özellikle ailede. Peki kainatı bu kadar mükemmel incelikler ile yaratan ve en mükemmel olan Allah’ı ne kadar takdir edip, onun hak ettiği şükrü ve itimadı ne kadar tam yapabiliyoruz ki, insan oğlundan beşeri düzeyde bir taktir bekliyoruz. Bırakın sizi Rabbiniz takdir etsin …