SİZE BİR SIR VEREYİM Mİ? BEN AYNAYA BAKTIĞIMDA ÇİRKİNLEŞMİŞ BİR KADIN GÖRMEDİM...

Sarı ilaçlara geçtikten sonra gerçekten Serkan hocamın da dediği gibi daha da  rahatlamıştım. Kemoterapi sırasında o dayanılmaz bulantılarım bitmişti artık. Daha kolay normal hayatıma adapte oluyordum. Kemoterapi alırken 2.5  saat boyunca alerji ilacının etkisiyle  uyuyordum uyanık kaldığım zamanda hep şarkı söylüyordum. Daha kolay geçiyordu zaman. Çevrem çok iyi bilir, ben şarkı söylemeyi çok severim. Bir gün yine gözlerim kapalı "Bir fırtına tuttu bizi deryaya kardı, o bizim kavuşmalarımız ah yarim mahşere kaldı... türküsünü okurken gözlerimi araladığımda bir kadıncağızın odamın perdesini aralamış  beni izlediğini farkettim.Dedi ki ben deminden beri bu sesin sahibini arıyorum. Eşim kemoterapi alırken biz bu sese hayran kaldık bu türkü bizim türkümüz ne olur devam et biz de seni dinleyelim. Çok hoşuma gitmişti bu durum ben kendimi oyalayıp şarkı, türkü okuyarak  enerjimi yükseltmeye çalışırken başkalarına da dokunmuş, yüzlerini güldürmüştüm.

Günler, haftada bir kemoterapi almakla geçiyordu. Karaciğer enzimlerim yüksek olduğu için her hafta kan değerlerimi görmeden ilaç vermiyordu  Serkan hocam. Karaciğer enzimlerimi düzeltmek  için enginar yemeye gayret ediyordum. Beni bu kadar ayakta tutan en büyük etken bol su içmem oldu sanırım.3 litreye kadar hergün su içiyordum, ki çok şükür böbreklerim etkilenmedi bu süreçten. Sarı ilaçları almaya başladığımdan beri küçük kızımla da beraber yatabiliyordum, ilk aldığım ilaç gibi değildi etkisi. Ancak bu ilaçta da kortizon daha yoğundu. Asıl kilo ve ödem artışım bu sarı ilaçla birlikte olmuştu. Kemoterpiden çıkıp aynaya bakınca yüzümü sapsarı görüyordum.

Bir gün ahretliğim Jale, hadi aylardır bir hava almadın seni yemeğe götüreceğim dedi. Kemoterapi ilerledikçe saçlar, kaşlar, kirpikler tamamen dökülmüştü. Aylardır makyaj yapmadım süsleneyim azıcık diye aynanın karşısına geçtim. Kaşları kalemle hallettim birazcık, kirpiklere rimel süreyim dedim, dedim de güldüm kendi kendime. İki üç tel kirpiğe sürdüğüm rimel onları belirgin hale getirmişti. Kızım da rujumu sürdü şimdi oldu annecim dedi. Öyle uzuuuun uzun baktım kendime vay be hayat ne garip diye düşündüm iç geçirerek.

Size bir sır vereyim mi, ben aynaya baktığımda çirkinleşmiş bir kadın görmedim. Diyeceksiniz ki hiç saçsız, kaşsız, kirpiksiz güzel kadın mı olur. Ama ben bu hastalığın benim ruhumu temizlediğini, 45 yıllık biriken ruhsal toksinlerimi, auramda birikmiş negatif enerjileri, çakralarımda oluşmuş blokajları arındırdığını hissettim.Ben, isyan etmeyip, sabredip, dua ettikçe, hatalarımdan af dileyip, acziyetimle onun merhametine sığınıp, lütfundan diledikçe  günbe gün hafifliyordum, arınıyordum, temizleniyordum. Gerçekten yeniden doğuyordum.Sanki Rabbim, eski Filizi ölmeden öldürüp, nuruyla yıkayıp  yeniden yaratıyordu. Kemoterapinin etkisiyle ölen her bir hücrem, yeniden doğuyordu. Yüzüme baktıkça hem enerjisi tertemiz, hem de daha güzel bir Filiz görüyordum. Saçlarımın, kaşlarımın, kirpiklerimin olmaması benim psikolojimi etkilemedi bu yüzden. Çünkü ben aynaya bakınca, kendimi gerçekten çok daha aydınlık, gözlerinin içi ışıl ışıl parlayan bir Filiz görüyordum. O yüzü aynada gördükçe, sen iyisin güzel hatun diyordum kendi kendime. Benim kızım bile, annecim sen çok güzelleştin diyordu bana. Bunu, inanın ne kendimi ne de bu durumları yaşayan insanları avutmak için söylemiyorum. Yaşanılan hastalıklara, bu süreçte çekilen acılara isyan etmeden tevekkül ile gösterilen sabrın, inanarak edilen duanın, arttırılan farkındalığın, hastalık vesilesi ile insanın ruhunu, enerji alanını temizlediğini gördüm.Bu ilacı alırken bir yandan hücrelerinizi öldürürken diğer yandan, yeniden yaratıldığınızı hep düşünün. Hücrelerinizden ruhunuza, içinizden dışınıza kadar. Ve sonrasında, hayatınızın ne kadar pozitif yönde ilerlediğini gördükçe siz de eskisi gibi olmayacaksınız.  Bundan sonra, daha sabırlı daha sakin ve daha akışta kalmayı öğrenmiş insanlar  olmanın tadına varacaksınız. Daha fazla şükür, daha yüksek farkındalıkla hayatınıza devam edeceksiniz.Geçmişte sizi üzen, ruhunun kirliliğini sonradan gördüğünüz insanları, sizden uzaklaştırdığı için üzüldüklerinize artık şükredeceksiniz.
Evet, dedim ya ahretliğim Jale, beni ve kızımı evden aldı. Aylardır, arada atölyelere gidip işleri kontrol etmenin ve kemoterapiye gitmenin dışında, ilk defa temiz  havada yemek yemeğe çıkmıştım. Deniz kenarında oturup denizin kokusunu içime çekince şükür Allahım çok şükür dedim.Canım dostum, bana o kadar büyük bir iyilik yapmıştı ki, o an öyle kıymetliydi ki benim için . Evim sahile yakındı  ama ben, kendimi yorgun hissettiğim için yürüyüş yapamıyordum. Nadir zamanlarda araç kullanabiliyordum. En basit yaşadığım anların bile, ömrümde ne kadar kıymetli olduğunu hissettikçe şükürlerim artmıştı.Çok şükreden bir insandım aslında, ama ne kadar da az şükrettiğimi farketmiştim. Her sabah uyandığımda şükürle kalkar akşamları şükürle yatar oldum.Tedavi beni zorlamıştı ama ben, o kadar huzurluydum ki. Hayatın koşturma içinde geçen temposuna küçük bir es vermiştim ama, ruh dünyamda çok büyük değişimlere şahit olmuştum.Ben geceleri uyurken kendime sarılıyordum, Rabbimin sevgisini kendi içimde hissediyordum, kendime sarıldıkça onun kollarında olduğumu hissediyordum.

Çocukken de aşka gelince böyle uyurdum . Bir şeye üzüldüğüm zaman kağıdı kalemi elime alır, Allah'a mektup yazarak içimi dökerdim. O yaşta yazdığım mektuplara ve şiirlere  baktım o dönem. 14 yaşındaki Filiz'in  kaleminden çıkan mısralar,  45 yaşındaki Filiz'in  nefis terbiyesi yolculuğunda   sığınacağı limanın adresini  haykırıyordu, kendi nefsinden bile... 

"Ya Rab, varlığımın içinde bir ikinci ben varım,
Beni bana emanet etme
Hıyanet etmekten korkarım".

Devam edecek...