Maaşlar asgari ücretle yarışıyor

Sevgili www.mansetteyiz.com okuyucuları,

Bundan böyle medya ve magazin gündemiyle ilgili yorumlarımı sizlerle paylaşacağım için çok mutluyum. Umarım sizler de yorumlarımı beğenir ve keyifle okursunuz.

Hepinize kocaman bir merhaba...

* * *

O dönem herkesin gözü Hürriyet’teydi. Bab-ı Ali’nin amiral gemisi Hürriyet, içinde gazetecilik ruhunu taşıyan herkesin çalışmak istediği bir gazeteydi.

Tabii ki, benim de…

İstanbul Üniversitesi Basın Yayın Yüksek Okulu’na başladığım ilk günden itibaren Hürriyet’te çalışmanın ne demek olduğu konuşulurdu.

İlk iki yılı okulda geçirdikten sonra üçüncü yılda 1988’de bir akşam gazetesi olan News Express’te Sultanahmet Adliyesi ve Devlet Güvenlik Mahkemesi muhabiri olarak gazeteciliğe ilk adımımı attım. Ancak hem Hürriyet’te çalışma arzusu hem de adliye muhabirliğini pek sevememem nedeniyle kısa süren bu maceramın birkaç ay sonrası Hürriyet bünyesinde yayın hayatını sürdüren TV’de 7 Gong Dergisi’nde çalışmaya başladım.

* * *

Hürgün binasına girdiğim andan itibaren tüm Bab-ı Ali’nin ihtişamından bahsettiği Hürriyet’in havasını da solumaya başladım. Gerçekten anlatıldığı kadar vardı. Ne tarafa baksam o dönemin gazetecilikteki bir numaralarıyla karşılaşıyordum.

Rahmetli Çetin Emeç’in yayın yönetmenliğinde çıkan bir Hürriyet Gazetesi, milyonları aşan tirajlar, hemen her gün gündemi belirleyen haberler, günlerce ses getiren röportajlar…

Bu kadar başarılı gazeteciyi bir arada tutan en önemli etken, bence etik kurallara duyulan saygı ve o kurallardan sapmamaktı. Her bir haber ince ince derlenir, toplanır, eksikleri tamamlanır, değerlendirilir ve öyle yayına verilirdi. Yayınlanan her haberde de haber kokusunu en iyi şekilde alabilen gazetecilerin emeği olurdu.

* * *

Haberciliğe bu kadar önem verilen Hürriyet’in bir de mesleği sadece gazetecilik olan patronu vardı. Simavi Ailesi, habercilik ve gazetecilik dışında bir şey bilmezdi. Sahibi oldukları gazetede çalışanların da habercilik ve gazetecilik dışında başka bir şeyle ilgilenmelerini istemezlerdi. Gazetenin en küçük köşesinde bile mesleğini en iyi yapanların bulunmasını isterlerdi.

Tabii ki, bu güçlü gazeteci kadrosunu elinde tutabilmenin en önemli şartının onlara en iyi imkanları sunmaktan geçtiğinin de bilincindeydi Simavi Ailesi.

Hatta şu kadarını söyleyeyim. Şimdikiler pek bilmez, o zaman etkili bir sendika vardı Bab-ı Ali’de. Cumhuriyet ve birkaç gazetenin sözleşme dönemi, Hürriyet’ten birkaç ay önce olurdu. TGS ile Cumhuriyet arasında sözleşme imzalanınca, en az 5-10 puan fazla zam alacağımızı bilirdik.

Çünkü Erol Simavi’nin, “Sendika temsilcilerinin gelmesine gerek yok, Cumhuriyet’ten 10 puan fazla zam yapalım” dediğini birçok yöneticiden duymuştum.

* * *

Bu arada hemen bir hatırlatma yapayım. O dönemlerde de şimdiki gibi yüksek enflasyon dönemleri yaşanıyordu. Yüzde 90’lardan yüzde 120’lere varan enflasyonların yaşandığı dönemlerdi. Cumhuriyet Gazetesi’ne yüzde 100 zam yapıldıysa bize de en az yüzde 110 yapılırdı.

Dikkat edin, hemen hemen enflasyonla yarışacak zamlar yapılırdı. Şimdiki gibi reel enflasyonun üç haneli rakamları çoktan geçtiği ortamda yüzde 20-30’larda kalan zamlar yapılmıyordu.

Bab-ı Ali’nin bir zamanlar amiral gemisi Hürriyet’i örnek gösterdim ama diğer gazetelerin durumları da pek farklı değil.

Muhabirlerin, sayfa yöneticilerinin, editörlerin maaşları, enflasyonla değil asgari ücretle yarışınca gazete ve dergilerin hali de şimdiki gibi oluyor.

Çalışanların da geçinebilmek için habercilik ve gazetecilik dışında başka uğraşları oluyor.

Çalışanlarından farklı olarak geçinebilmek için yapmasalar da tıpkı patronları gibi...

Tıpkı hoca ne yaparsa cemaat daha fazlasını yapar gibi…

Kalın sağlıcakla...

erolist@gmail.com