Bana yazmayı sevdiren usta...

Yıl 1989 Şubat ayı…

TV’de 7 Gong Dergisi’nde işe başlamanın dayanılmaz heyecanı…

Cağaloğlu Hürgün binasında istihbarat şefim Ahmet Abi (Çelik) ile Ferruh Abi’nin (Yazıcı) arkasındaki çaylak muhabirlerin oturduğu masada elimde Zenith 12XP fotoğraf makinesi televizyon haberlerini takip etmek için bekliyorum.

Camekanlı bölümde Yazıişleri Müdürü Mine Hanım (Engez), Ahmet Abi’nin karşısında Ali Abi (İnceoğlu), onun yanında Alev Abi’nin (Öner) bitişik masasında bir başka usta röportajcı E.R. Olcayto, onun bitişiğinde de Ayşe Durukan, hemen yanı başında da Yeşim Ergin…

Ferruh Abi’nin yanında binanın bir sütunu ve arkasında Mustafa Abi (Baştakar), onun yanında Ünal Abi (Altıntaş) ve bitişiğindeki masada Önder Abi’den (Denizmen) oluşan grafik ve sayfa sekreteri ekibi var.

İşte bu kadardı TV’de 7 Gong ekibi…

Sıcacık, küçük…

* * *

Hürriyet Gazetesi’nin Cağaloğlu’nda dört tane binası vardı, dördünde de çalıştım. Gazete Gazetesi yayınlanmaya başlayınca Hürgün binasından Gazete Gazetesi’nin binasına geçtik. TV’de 7 Gong, binanın en üst katının bir altında yayınlanmaya devam etti. Oraya taşındığımızda masa komşum önce sevgili Oğuz Aral oldu.

Rahmetliye herkes “Huysuz İhtiyar” derdi ama “şeker” gibi adamdı vesselam…

Çaylak sayılacak bir istihbarat şefinin masa komşusu Oğuz Aral’dı…

İnanılmazdı…

Oğuz Abi, ana binaya geçince masa komşum değişti.

Zayıf olmasına rağmen sanki bira göbeği olan, bol cepli yeşil parka giymeyi seven, daha iyi havalarda kadife ceketli, illa ki kot pantolonlu, gözlüklü, çizgi romandan çıkmış gibi kendi halinde biri geldi.

Sert mizaçlı dış görünüşü, konuşmaya başlayınca hemen değişti.

Karşısındakini iyice dinlediğini ifade eden bakışlar, bilgili konuşması, kalın ve oturaklı sesiyle ortama hemen hâkim oluveren havasını hissederdiniz.

Ama benim aklımda sürekli gülümsemesiyle kalmış.

Ne güzel!

Sungu Çapan

* * *

Bana yazı yazmayı sevdiren usta Sungu Çapan’dan bahsediyorum.

Onu kim nasıl tanır bilmem, umurumda bile değil.

Ama benim aklımda kalan gülümsemesi şahane.

Bir de yazdığı yazılar…

Nasıl kalmasın ki…

Herkesten biraz geç gelir, masasına geçerken mutlaka “N’aber Erol” der, daktilosunun başına geçer, birbirinden kalın kitapların sayfalarını bir bir açar, sarı teksir kağıdına vuran tuşların sesini duydunuz mu, artık konsantre olmuştur ve dışarıdaki dünyayla bağı kopmuştur.

Arada bir neskafesinden bir yudum alır, etrafa şöyle bir bakınır, sonra yine daktilosuna gömülürdü.

“Sungu Abi, yemek saati bitiyor, haydi yetişelim” diyerek onu daktilosunun başından kaldırırdım.

“Haydi eyvallah” diyerek akşamüstü bu kez herkesten biraz erken çıkardı.

Birkaç kez dışarıda karşılaştık ama nereye gider, kimlerle görüşür, neler yapar, pek kimse bilmezdi.

Jak Şalom, Kedi Mualla, Sungu Çapan, Yücel Göktürk - Heybeliada

* * *

Dedim ya, bana yazmayı sevdiren usta diye…

Akşamüstü çıkmadan TV’deki sinema filmlerinin eleştiri yazılarını bana teslim ederdi.

O gidince yazılarını okurdum.

Bazen 7-8 satırı bulan tek cümleleri, soluğumu keserdi.

O kadar uzun olmasına rağmen düşük cümlesine hiç rastlamadım.

Betimlemeleri, vurguları, akıcı üslubu, yerinde virgülleri ya da noktalı virgülleri…

İmla kurallarına tamamıyla uygun yazıları okudukça benim yazılarımın da değişmeye başladığını hissediyordum.

Onun gibi yazma hevesine kapılmış, yazmayı da artık sevmeye başlamıştım.

Zaman zaman güzel yazdığımı düşündüğüm yazılarımı Sungu Abi’ye göstermeye başlamıştım.

O da dikkatlice okuyup, “Bak şurada şöyle yapman lazım”, “Burada iki cümleyi ayır, zamanlara dikkat et” gibi uyarılarda bulunurdu.

Bugün biraz “düzgün” yazı yazabiliyorsam, Sungu Abi’nin eseridir.

Ama bugün “üzgün” yazıyorsam, yazı ustam Sungu Abi’yi kaybettiğimdendir.

Ebediyete yolculuğun ışıklarla aydınlansın Usta…

Sevgiyle, saygıyla…

Sungu Çapan, Atilla Dorsay

Sungu Çapan