ÖNCE BEN DEMEYİ VE ALMAYI ÖĞRENDİM 45'İMDE...

Hayatım boyunca iyi insan olmayı seçtim.

Ne kadar zarar gördüysem de Allah'a havale ettim ama kötülüğe meyletmedim.

Değer verdiklerim için çok verici oldum.

Karşıma gelen her türlü sıkıntı ile mücadele ettim.

Zorluklara karşı hiç pes etmedim.

Çevremdeki herkes beni güçlü, kuvvetli, iradeli, kafasına koyduğunu yapan, haksızlığa karşı herşeyi göze alıp kavgasını eden, zalime zalim, ama bir o kadar da çok merhametli olarak bilir.

Ben, bir tek aşka yenildim  hayatım boyunca.

Çünkü hep, aşık olduğum insanı "SAN" dım.

Kalbi benim gibi sandım, kıyamadığım gibi kıyamaz sandım, değer verdiğim gibi değer gördüm sandım, saygı gösterdiğim gibi saygı gördüğümü sandım.

Sözümün eri olduğum gibi sözünün eri sandım.

En az benim kadar dürüst, benim kadar delikanlı yürekli sandım.

Ne kadar içim dışım bir ise karşımdaki de öyle sandım.

Sandım da sandım...

Sandığım gibi olmadığını anlayınca da benden akan aşkı kaynağına geri çektim.

Canım yansa da...

Vefasızlık, nankörlükle hep sınandım.

Görüştüğüm veya görüşmediğim insanlara karşı kalbimde o kadar kırgınlıklarım vardı ki, sadece üzerlerini örttüğümü anladım.

Evet kanser, sen gözümü açtın.

Akıllanmayan, hep güvendiği için aynı hataları tekrar tekrar yapan, vefasızlık gördüğü sevdiği insanlardan kopmayan yada mesafe koyamayan Filiz'e, bu konuda tekamülünü tamamlattın.

Kapattın kapılarını dünyevi aşka inancına, kapattın kapılarını duygularının sömürülmesine, kapattın kapılarını hep sevdikleri için kendini yok sayıp vermelerine.

Kapattın kapılarını, ne kadar severse sevsin, narsist, egolu insanlara.

Önce ben demeyi ve almayı öğrettin 45' inde.

Herkesi affettiğimi, Allah'a havale edip bıraktığımı sanmışım bunca zaman.

Meğerse her biri, yara üstüne yara olmuş bende. Madem bu yola girdim, gerçekten ama gerçekten, herkesi herşeyi içimde affedip, serbest kalmalıyım dedim.

Size nöroformattan bahsetmiştim bir önceki yazımda.

İnstagram'da Barış Muslu'yu takip ediyor, demolarını uyguluyor, kitaplarını okuyordum.

Ancak kendi kendime çok yeterli olamadığımı görüyordum.

Farkında olduğum travmalarıma çalışıyordum.

Sürekli olan böğürmelerimin, ağlama krizlerimin  psikolojik olduğunun farkındaydım.

Biliyordum ki bu hastalığa bazı travmalar sebep oldu ancak, hastalığı öğrenme anından tutun da, kemoterapilerin yarattığı etkiler de bir travma oluşturmuştur bende.

Yani travma içinde travma.

Dördüncü ve son kırmızı ilacı alacağım günün bir hafta öncesinde Abdullah Canıtez in grubunda Kader hanımla tanıştım.

Kendisi ile birebir seanslar yaptık.

Herşeyin öncesinde, affetme çalışmaları yapmadan üzerine birşey kuramayız dedi.

Öncelikle hayatımda beni derinden yaralayan kimler var ise her biri için affetme çalışmaları yaptık, sonrasında travmalarımın sebeplerinin tespitini yapıp üzerinde çalıştık.

O hafta kendi kendime de atalar temizliği konusunda çalışmalar da yapıyordum. Ben, her hatam için tövbe ettikçe hafifliyordum, bedenime, nefsime zulmettiğim için  Rabbim den, kendimden özür diliyordum.

Hep şükreden bir insandım ama ne kadar az şükrettiğimi farkettim.

Her yataktan kalktığımda, sağlıkla aldığım her nefes için şükrederek uyanıyordum.

Evladım sağlıklı olduğu için, onun yanında olduğum için, her geçen gün sağlığıma kavuştuğum için  şükrediyordum.Tek düşündüğüm kızımdı artık.
Son kırmızı ilacımı alma günü gelip çatmıştı yine. Ayaklarımı sürüye sürüye  hastaneye yine korka korka gitiim.

Çok enteresan ki ağlama ve böğürme krizlerim hastane girişinde tutmadı.

İlacı alırken muhtemelen böğüreceğim diye düşündüm.

Her zamanki gibi gözlerimi kapadım, kulaklığımı takıp müzik dinlemeye başladım damarlarımdaki ilaç seyrü sefa ederken.

Allah allah, bu işte bir gariplik vardı, sadece hafif bulantılarım olmuştu.

Onu da, yanımdan ayırmadığım limon dilimleriyle geçiştirmiştim.

Son kırmızı ilacı aldığım günün sonunda nasıl mutlu ayrıldım hastaneden bilemezsiniz.

Ve eve geldiğimde de hafif bulantılarla geçirdim ilerleyen günlerimi.

Serkan hocam, bundan sonra 12 doz her hafta alacağım ilaçlarıma başlayacağımı, onların beni bu kadar yormayacağını söyleyince inanın, kemoterapiden yan çizememem için beni kandırıyor sandım.

Canım hocam güzel sözleriyle motive ede ede, bana kırmızı ilaçları  tamamlatmıştı çünkü.

Hastaneden çıkar çıkmaz Kader hanımı aradım, yaptığımız çalışmaların bu kadar kısa sürede faydasını gördüğüme bende şaşırmıştım.

Allahım ben iyileşiyorum dedim her yönden ama her yönden çok şükür.

Son kırmızı ilaç bitip eve vardığımda sokakta baktığım kedilerim beni bekliyordu.

Mamalarını sabah verememiştim.Kapıda nöbettelerdi.

Evimde de kedim var.

Bu arada, kemoterapiye başlamadan önce eş, dost, ailem bana kediyi evden uzaklaştırmam gerektiğini söyledi.

Enfeksiyona sebep olma riski olduğu, bağışıklık sistemim zayıfladığı için bu yönde çok baskı yedim.

Bir ara, kızımın babasının evine yollamayı, ona da alışkın olduğu için psikolojisinin çok etkilenmeyeceğini düşündüm.

Ama kıyamıyor, kendini terkedilmiş hissedecek yavrucak diye yapamamıyordum.

Serkan hocama sorduğumda ağır kan kanserleri gibi durumlarda çok önermiyoruz evde hayvan beslenmesini, senin için problem olmaz deyince çok mutlu olmuştum.

O hayvancağız, hep ağrıyan bölgelerime gelip oturuyordu sürekli, mırlamalarıyla vücuduma yaydığı titrşim  rahatlatıyordu ağrılarımı.

Gece uykularımdan uyanıp salona geçerken yanımdan ayrılmıyordu. Her gece, saç olmayan kafamı yalayarak uyandırıyordu beni.

Geceleri, kendi kendime kalıp ağladığım zamanlarda ,moral vermek ister gibi yanaklarımdan akan yaşı yalayıp temizliyordu.

Ben, ona kıyamadım benden ayırmaya, o kuzum da bana şifa oldu çok şükür. 

Kaygılarım azalmıştı.Herşeyi serbest bırakmıştım.

Olduğu kadar veya olmadığı kadar, herşey gittiği yere kadar diyordum.

Ben  çalışmasam da herkes kendini idare ediyordu bunu gördüm.

Sadece müşterime karşı mahcup olmamak için zorlanarak da olsa çalıştım o dönem, iyi ki de çalışmışım. Beni canlı tuttu, bir kızım bir de işime karşı olan sorumluluğum.

Çok şükür ki Rabbim o gücü verdi bana.

Kemoterapi aldığınızda beyaz kan hücrelerimiz düşer bu nedenle aşı verir doktorlar.

Bu aşılar çok ciddi kas, kemik ağrısı, baş ağrısı yapardı bende.

Sonraları İnstagram da tanıştığım, bana abla olan Nurhan ablam bir kürden bahsetti.

O kadar iyi gelmişti ki bana.

Bir süre sonra aşıları kullanmadım.

Burdan yazacağım ama lütfen doktorlarınıza danışmadan kafanıza göre bir şey yapmayın.

Her gece bir bardak süte 5 çorba kaşığı limon sıkıyordum.

Bunu akşam beş gibi hazırlıyor dolaba koyuyordum.

En az beş saat beklettikten sonra yatarken içmek önemli. Yirmibir gün buna devam ettim.

10 gün ara verip bir kez daha uyguladım.

Beyaz kan hücrelerimin yükselmesine, kemik ağrılarımın azalmasına çok faydası oldu.

Kan değerlerimin yükselmesi için özellikle hurmanın çok faydasını gördüm.

Sık sık da demirhindi meyvası yedim bazen de şerbetini yapıyordum. Kan yapıcı meyvalar tüketmeye çok önem veriyordum.

Ancak kuru üzüm gibi meyvalar şekerimi yükselttiği için çok tercih etmedim.

Dediğim gibi hurmayı çok tükettim.

Bunun yanında çiğ badem, fındık ve ceviz olmazsa olmaz.

Ben, bulantılarımdan dolayı balık tüketemedim siz yiyebiliyorsanız muhakkak tüketin.

İlaçlar, kortizon içerikli olduğu için de tuz tüketmemeye özen gösterdim.

Aslında bu beslenme mücadelesi, kanser için değil, kanseri yok edecek güçte olan ilaçların, beni yıkmaması içindi.

Velhasıl kelam bir yandan tedavim devam ederken, bir yandan bedenimi güçlü tutmaya çalışıyor, diğer yandan da  ruhumu iyileştiriyordum.

Herşeyi yapmış olmakla birlikte tevekkülde kalmanın huzurunu yaşıyordum.

Tedavimin en zorlu aşamasını, sağlıkla tamamlamış olmanın haklı gururu ve bir o kadar da acziyetimin farkında olarak, sarı ilaç diye adlandırdığım yeni tedavime başlamaya gelmişti sıra...

Devam edecek...