BEN, KANSERE KARŞI SAVAŞMADIM SADECE, KEMOTERAPİNİN FAYDASINI GÖRMEK İÇİN KUVVETLİ OLMAYA ÇALIŞTIM.

Kemoterapi aldıktan 10-15 gün sonra tam toparladım derken bir sonraki kemoterapi başlıyordu.

Yavaş yavaş psikolojim bozulmaya başlamıştı.

Yaşanılan bir takım travmaları, kansere sebep  olduğunu düşünürken tedavi süresince yaşadığım yan etkiler, başka bir travmaya sebep oluyordu.

Yani travma içinde travma yaşıyordum. Böğürmelerim beni öyle bir hale getiriyordu ki bazen yutma refleksimi kaybediyordum.

İkinci, üçüncü kemoterapi derken artık dağılmıştım.

Serkan hocamın yanına gittiğimde, hocam yeter bu kadar, keselim tedaviyi nolur, ben eminim temizlendi vücudum valla gerek yok, diye ne kadar ısrar etsem de, tamam demesi için gözünün içine baksam da, onun güler yüzü tatlı diliyle kendimi, yine ilaç alırken buluyordum.

Üçüncü kemoterapi sonrası artık dayanamayacak hale gelmiştim.Evde aldığım serumların haricinde, ardı ardına dört  kere acile kaldırıldım o dönemde.

Böğürme sıklıkları saniyelere düşmüştü, mide ağrılarına dayanamıyordum.

Üçlü negatif meme kanseri genellikle genetik faktörlere dayalı olduğu için genetik testi istedi Serkan hocam.

Eğer genetik testi pozitif çıkarsa bir süre sonra, diğer memenin boşaltılması, yumurtalıkların alınması gerektiğini söyledi.

Hocama dedim ki, hocam ben biliyorum bu ziyaretçinin geliş sebebini, genetik testi negatif çıkacak  göreceksiniz.

O kadar emindim ki negatif çıkacağından.

Ve gerçekten de testin sonucu negatif gelmişti. 

Sol kolumdan işlem yapılamadığı için sadece sağ koldan damar yolu açılmak zorundaydı ama ilaç, sağ koldaki damara da hasar verince Serkan hocam port açılması gerekiyor dedi.

Açtırmamak için direndim ama hocam, sağ kolunu da riske atamam bir sonraki tedaviye portumu açmam gerektiğini söyledi.

Artık vücudumun ağrısından, o kadar hassaslaşmış ve tahammülüm azalmıştı ki. Acile kaldırıldığımda, nolur acıtmayın canımı diyerek çocuk gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

O kadar psikolojim bozulmuştu ki inanın telefonda konuştuğum arkadaşlarımla tedaviden bahsedildiğinde böğürmeye başlıyordum.

İnternette kemoterapiye dair birşey okusam böğürüyordum.

Hastaneye girdiğim anda daha  otoparktayken arabanın içinde böğürüp ağlamaya başlıyordum.

Gardım düşmeye başlamıştı iyice.

Kırmızı ilacın 3.küründen sonra ben artık kalkamam dedim kendi kendime.

Serkan hocamın yanına vardığımda niye ağlıyorsun Filiz'cim sen iyisin inan, bu ilaç bittikten sonra herşey daha rahat olacak diğer ilaç bu kadar zolamayacak seni diyerek teselli ediyordu beni.

Her kemoterapiye girmeden önce muhakkak kan değerlerime bakıyordu.

Karaciğer enzimlerim yüksek seyrediyordu.

Benim  canım Serkan hocam, sanki elinde incecik bir kristal cam taşır gibi  her detay ile o kadar hassas ilgilendi ki.

Ben pes ettikçe o, üçlü negatif meme kanseri, seni riske atamam bu ilacı son damlasına kadar almak zorundasın diyordu.

Kızım benim canım kızım...

Evde sürekli böğürme sesleri ile halsiz yatan, ayın bir kaç gecesini acilde geçiren annesine ne olduğunu anlamıyordu.

Annecim diğer memeni yapma bak hep kusuyorsun başka ameliyat yapmayalım sen böyle de güzelsin diye güç veriyordu bana.

Port takılma konusuna gelince...

Hüseyin hocamla görüşmüştüm sağolsun küçük bir operasyonla takıldı göğsüme.

İnanın, meme ameliyatında bile bu kadar stres olmamıştım.

İlk etapta çok direnmiştim ve beni çok ürkütüyordu göğsümden iğne ile girilip ilaç alma düşüncesi.

Çok daha acı verici olacak diye düşünürken, ne kadar büyük kolaylık olduğunu gördüm ilerleyen günlerde.

Hem de hiç acıtmıyordu porttan  işlem yapılması.
 

Bu kadar mücadelenin içinde iş hayatımı nasıl mı idare ettim, onu da bir ben bir Allah bilir.

İmalat yapmak  ciddi bir iştir.

Hele hele ihraç edilecekse.

Durumum kötü diyerek işleri erteleme şansım yoktu.

Müşteriye söz verdim, bana güvenip sipariş geçtiler.

Ama ben nasıl ayağa kalkıp işlerimi organize edeceğim diye kara kara düşünüyordum.

Kemoterapi sonrası ilk 15 gün araç dahi kullanamıyordum.

O dönemde bazen babam bazen erkek kardeşim arabayı kullanıp, işlerimi kontrol etmem için atölyeye götürüyorlardı beni.

Ben, bir elimde poşet, bir elimde limon dilimleri ile atölyenin ortasında böğüre böğüre iş yapıyordum.

Limon biraz olsun rahatlatıyordu beni.

Ayakta zor duruyordum, eziyet çekiyordum ama ahh o sorumluluk duygusu yok mu?

Allah'a çok şükrettim bana o gücü kuvveti verdiği için.

Ve çok şükür mahcup olmadım müşterime.

İş çevremdeki arkadaşlarımdan, dostlarımdan, bana fason yapan atölyecimden, kumaşçılarımdan, aksesuar imalatçılarımdan, etiketçimden, nakliyecimden, kalıpçımdan, kargocuma kadar herkes ama herkes üst seviyede bana destek oldular.

Yetişemediğim yere koştular, gelemediğim yere geldiler, hastanede elim kolum kalkmazken para dahi sormadan malzemelerini, kumaşlarımı imalathaneye gönderdiler.

Onlara o kadar minnettarım ki.

Bu sorumluluk hissi, hasta gibi yatarak, kendimi bırakmamamı sağladı.

Terminli siparişleri yetiştirmek için işlerime yoğunlaşmaktan, çektiğim acıya yoğunlaşamıyordum.

Lütfen siz de bırakmayın bu dönemde kendinizi bir meşgaleniz olsun kopmayın yaşamdan.

Zihninizi neye yoğunlaştırırsanız onu büyütürsünüz.

O yüzden hastalığınıza yoğunlaşmayın.

O kenarda iyileşe dursun, siz elinizden geldiğince rutininizi yaşamaya zorlayın kendinizi.

Ben, kansere karşı savaştığımı hissetmedim hiç, sadece, ilacın faydasını görmek  için kuvvetli olmaya çalışıyordum.

Hem beslenmemle, hem moralimle...

Kanser teşhisi öncesi hem yöneticilik yapıyordum arkadaşımın şirketinde  hem de kendi işlerimi organize ediyordum.

Bu süreçte, çalıştığım şirkette raporluydum, SGK da çalışan bir arkadaşımdan engelli raporu ile erken emeklilik hakkına sahip olduğumu, ve bunun, malulen emeklilik değil vergi indirim belgesi edinerek normal emeklilik statüsünde olduğunu, vergi mükellefiyetime engel teşkil etmediğini öğrendim. 

Evet böyle bir durum varmış.

Bir çok kanser hastasının bunu bilmediğini farkettim, raporu aldıktan sonra, emeklilik şartlarına haiz olduğum için vergi indirim belgesine başvurarak sonrasında emeklilik işlemlerini başlattım.

Artık şunu farkettim ki, ben, stres yapmadan ufak ufak kendi işlerime ancak yetebilmeliydim.

Bunları yazıyorum çünkü, bilmeyen kanser hastalarının da bu imkanlardan faydalanıp hayatlarını, az da olsa kolaylaştıracak imkanların olduğunu bilmelerini istiyorum.

Resmi dairelerde bu işleri yürütmeye çalışırken insanların o kadar güzel tavırlarıyla karşılaştım ki.

Kemoterapide saç, kaş, kirpik döküldüğü için hastalığınızı saklayamıyorsunuz.

Beni duygulandıran bir anımdan bahsetmeden geçemeyeceğim.

Bir gün yine Vatan caddesinde aracı park etmek için dolanırken, maliye binasına yakın bir yer aradım.

Çünkü, uzun mesafe yürümek beni çok yoruyordu.

O sırada genç bir polis memuru beni gördü.

İkidir aynı yerden geçiyorsunuz bir sorun mu var dedi.

Maliye binasına gideceğim yakın bir park yeri arıyorum  deyince, aracınızı parkedin burada, ben aracınıza göz kulak oluyorum işinizi halledin gelin siz dedi.

O kadar dua ettim ki o polis memuruna o gün.

Bunun gibi tüm resmi kurumlardaki memurlar, bir kez gittikten sonra bir daha siz gelmeyin biz herşeyi halledip size haber vereceğiz diyerek sanki kendi ailelerinden birinin işini hallediyormuş gibi her işimle yakından ilgilendiler.

Bu hastalığı kendim davet etmiştim ama Allah, bana, hayatımın her alanına güzel kullarının elleriyle, kalpleriyle dokunuyordu, sanki sistemini benim iyi olmam için organize ediyordu, ben yanındayım diyordu. Bu his bana güç veriyordu.

Bu şekilde yolumda ilerlerken meme kanserinin altında yatan travmalarımın ne olduğu konusunda araştırmalar yapmaya başladım.

Yine bir kemoterapi öncesi hastanenin tuvaletinde hem  böğürüyor hem ağlıyordum ki o sırada içeri, benimle aynı kaderi paylaşan canım arkadaşım Deniz girdi.

O da kemoterapiden çıkmıştı.

Bana yardımcı olmak istedi, sende de aynısı oluyor mu diye sordum.

O, çok rahat geçirdiğini söyledi bu yan etkileri.

O kadar tatlı dokundu ki sözleri bana, dost olduk orda onunla.

O kadar iyi gelmişti ki o an sohbeti, söyledikleri bulantımı unutturmuştu  bana.

Psikolojik tedavi görmem gerektiği ile  ilgili konuştuk biraz.

İlerleyen günlerde, bu travmalarla nasıl başedeceğimi, içimdeki yüklerden nasıl kurtulacağımı araştırırken, hayatımda mucizeler yaşatan nöroformat tekniği ile tanıştım.

Artık ben, sadece kemoterapilerin bende bıraktığı psikolojik hasarı değil, beni bu noktaya getiren tüm travmalarımı, atalardan gelen negatif aktarımları, bu hayatta duygularıma zarar veren herkesi affedip hücrelerimden temizleme kararı almıştım...

Devam edecek...