ÖZGÜRLÜK, BAZEN DE AĞIR BEDELLER ÖDETİR İNSANA...

Hayat ne kadar garip değilm mi. Daha geçen sene haziran ayında, Allahım nasıl geçecek herşey diye içimde fırtınalar koparken, kemoterapi biteli 8 ay olmuş, radyoterapi biteli ise 6 ay. Araya bir de covid 19 tedavisi sıkıştırmışım.Bunları yaşarken hep kendi kendime, evet Filiz , zorlanıyorsun ama korkma, korkma Rabbin seninle, geçecek, bu günler bitecek, güzel günlere az kaldı diyerek gün saya saya  telkin ettim kendimi.

İnsanın kendi kendine telkini ve buna inanarak gayret etmesi o kadar önemli ki.  Üç aylık kontrollerimin ikincisini  mayıs sonu tamamladım. Çok şükür herşey güzel devam ediyor. Asıl, bundan sonra nasıl yaşamak lazım bilemiyoruz değil mi . Kafaya takmadan, kanser atlatmış bir insan olduğunu unutmadan, metastaz endişesi yaşamadan hayata devam etmenin nasıl olacağını ilk zamanlar çok düşünürdüm. Her kontrol zamanı kalbim yerinden mi fırlayacak derdim . İlk iki sene riskli dönem sonuçta, üçlü negatif meme kanseri yaşayanlar için özellikle.

Nasıl mıyım? İlk zamanlar gibi değilim elbet. Daha tevekkül içindeyim.,daha iyiyim, kontrollere giderken psikolojim hep pozitif. Sanki, rutin check up yaptırıyorum gibi kendimi şartlandırıyorum. Aklıma, kansere dair herhangi birşey getirmiyorum.  Ama ne yalan söyliyeyim, ameliyat olan mememe baktıkça aklıma geliveriyor herşey, gözümde canlanıyor görmek istemediklerim, kulaklarımda çınlıyor duymak istemediklerim. O vakit, kalbimin derinlerinden bir ahhh çekiyorum. Rahatlatıyor kalbimin  ahı ruhumu. Acılarımı özgür bıraktığımı hissediyorum o an. İlahi adalete  doğru, ışığa doğru.

Kendimi, sadece kızıma ve işlerime yoğunlaştırıyorum. O kadar kıymet veriyorum ki artık kendime, ruhumu yoran kimseyi kendime yaklaştırmıyorum. Daha mesafeliyim bu tür insanlara. Daha sakinim, daha çabasız.Hiç bir şeye mecbur hissetmiyorum artık kendimi. Yapabildiğim kadar yapıyorum daha fazlasını zorlamıyorum. Emeklerimi, kimsenin değersizleştirmesine izin vermiyorum.  Ohh be o kadar rahatladım ki. Verdiğin huzura şükürler olsun Rabbim diyorum her an, her gece, her dakika. Çok huzurluyum çok bildiğiniz gibi değil. Özgür olmanın huzurunu yaşıyorum. İnsanın fiziksel özgürlüğünün dışında kalbinin özgürlüğü, ruhunun özgürlüğü nasıl güzel bir duygudur Rabbim. Herkese nasip et. Bu hayatta ne kadar doğru yaşarsanız, ne kadar dürüst olursanız, ne kadar haklı olursanız, ne kadar adaletli olursanız, faniye ne kadar mihnetsiz olursanız, maddi bağımlılıklarınız ne kadar aşağıda  olursa, egunuz ne kadar yerle yeksan  ve ardınızda bıraktığınız geçmişiniz ne kadar temiz ise işte, o kadar özgür olursunuz. Özgürlük öyle kolay da değildir dostlar. Vazgeçmek kolay olmaz dünyevi menfaatlerden. Yürek ister herşeyden önce özgürlük. İnsanı kanser de eder, parasız pulsuz da bırakır, psikolojik hastalık sahibi de yapar, düzen de bozdurur. Yıkar bunca yıllık diktiğiniz kuleleri.Pire için yorgan yakmayı bile gerektirebilir.Hayatı sil baştan kurdurur bazen insana. 
Özgürlük  bazen de ağır  bedeller ödetir insana. Bir verdiklerinize bakarsınız bir de aynaya baktığınızda kendinize olan saygınızla dimdik duran bir insan görürsünüz karşınızda. Ardınıza baktığınızda ise, esaret altında ruhu  acı çeken, ne  kendisinin kendine, ne de etrafındakilerin kendi kimliğine saygısı kalmamış zavallıların, acınacak halleri olur gördükleriniz.

Özgürlük için verilecek mücadele ile de kaderimizin gidişatını belirliyoruz inanın dostlar.

Güzel Allahım der ki İsra suresinde, "Biz insanın kaderini, kendi çabasına bağlı kıldık".

Eskiden, çabam ile hedeflerim arasında o kadar canlı veya cansız engeller vardı ki. Gerek dış etkiler gerek benim yarattığım içsel engeller. Temizledim hepsini. Şimdi, aram daha temiz çabam ile hedefim arasında. Kader gayrete aşıktır hanımlar. En güzel şekilde yaşamak için de, hastalıktan özgürleşebilmek için de   gayret gerekir. İnanın gayretiniz ile hedefiniz arasındaki engeller kalkınca o amaca ulaşmanız daha kolay olur.Ne olur, o engel kendiniz olmasın. Onu, sizden başka kimse kaldıramaz çünkü. 

Bu süreçte çevremde meme kanseri olan arkadaşlarım oldu ya da arkadaşlarımın arkadaşları. Beni arayıp bilgi almak istediklerinde hep kendimi gördüm onlarda . Benim de, ilk teşhisi öğrendiğimde,  yaşamış birinden güzel şeyler duymaya, onlardan güç almak için dudaklarından dökülecek güzel cümlelere o kadar  ihtiyacım vardı ki.Nitekim çok destek aldım ben de o kalbi güzel insanlardan.

Şimdi bende bu görev. Bu rahatsızlığa yakalanan bir arkadaşımı duyduğumda ya da sosyal medyadan gördüğümde, çoğu zaman ben yazıyorum ilk onlara.İrtibat kurup korkma demek için, bak geçecek bunlar sayılı günler demek için. Neler yedim, neler içtim, psikolojimi nasıl düzelttim demek için. Az da olsa kalbine iyi gelmek, moral vermek için.

Bunu yaşayan bilir değil mi hanımlar. Sosyal medyada paylaştığım gülen resimlerimden bile, umudunu ayakta tutan insanların varlığını, bana yazdıkları mesajlardan görünce, aferin be kız dedim kendi kendime. Kendi kendimi taktir ettim. Ve bu yazılarımı yazmama vesile olan canım arkadaşım Şükriye Özgüle çoooook Allah razı olsun dedim. Ben, birilerine umut oluyorum, moral veriyorum, yüzlerini güldürüyorum, cesaretlendiriyorum ya çok şükür Allah'ım sana dedim.Sen bana şifa verdin çok şükür, tüm şifa bekleyen kullarına da şifa ver Allah'ım diye dua ettim.

Geçen gün, yine meme kanseri teşhisi koyulmuş ameliyat sonrası ilk kemoterapisini alan arkadaşımla konuşurken, bana, diğer kürler daha mı zor olacak Filiz  diye sorduğunda kalbim çok acıdı. Korkma dedim, ne yan etki  yaşarsan yaşa bak bana. İşimdeyim, gücümdeyim, kikir kikir de kikirdiyorum. İnan herşey GE-Çİ-YOR.Yeter ki dik dur gayret et.

Velhasıl kelam güzel kalpli dostlar, vardır her yaşanılanda  bir hikmet. Belki tecrübe ettiğimiz bu hastalık bizim değil, bize bunları yaşatanların sınavıdır kim bilir. Kim verdi sınavını kim veremedi, kim özgürleşti nefsinden veya özgürleşemedi kendileri bilir. Ama onlar şunu bilmez, hikmetin sahibine sığınmanın, insana verdiği özgürlüğü  ancak ve ancak yaşayan bilir...

Devam Edecek...