TOPRAK EVDE, TOPRAĞA DÜŞEREK BAŞLADI HİKAYEM…

Merhabalar sevgili dostlar,

Bundan böyle her Pazar; mesleğe dair, doktorluğa dair, sağlığa dair ve tabi ki yaşanmış ibretlik anılara dair köşe yazılarımla Manşetteyiz’de sizlerle buluşuyor olacağım.

Her insan ayrı bir hikaye, her insan bir kitap, her insan bir yaşamdır aslında…

Benim hikayem de 1971 yılının 29 Nisan’ında başladı.

O yıllarda ciddi bir kolera salgını varmış, bundan dolayı doktorla salgınla ilgili halkı bilinçlendirmek adına konferans benzeri toplantılar düzenlerlermiş.

Benzer bir toplantı Antalya’da ailemin yaşadığı köyde de düzenlenmiş tabi…

Annem de o dönem bana hamile…

Derken, bir akşamüstü sancıları tutmuş.

Daha sonradan öğrendim ben de, meğer hastaneye gitmemek için çok dua etmiş. İstediği gibi de olmuş. Köyün ebesi yaptırmış doğumunu…

Sonradan bana da hikayeyi anlatırken şöyle tanımlamıştı annem:

“Toprak bir evde toprağa düştün oğlum”

Ben o toprak evde, toprağa düşerek hayata ilk gözlerimi açtığımda doğumu yaptıran ebe de beni kucağına alarak o rutin bebek tokadını atarak benim ağlama sesimi duyduktan sonra, ”Benim oğlum doktor olacak, doktorları dinlemeye geldi” demiş. Doktor olduğumda doğumumu yapan ebeyi de buldum. Muayene edip, tahlillerini kontrol etme şansım da oldu.

Gençliğimde hayalim her ne kadar Boğaziçi Üniversitesinde okumak ve mühendis olmak idi ise de, kader ağlarını ördü ve bir şekilde beni doktorluk mesleğine sürükledi.

İyi ki sürükledi…

Sadece kalbe dokunmakla kalmadık, kalplere de çok yer ettik bu vesile ile…

Çocukluk yıllarıma dönecek olursak yine, 3-4 yaşlarındayken Antalya’nın merkezine taşındık. Ağabeyim dedemlerin yanında köyde kaldı, çünkü dedem hiç razı değildi köyden ayrılmamıza. Gönül koymasın diye babam da ağabeyimi onların yanında bıraktı, beni de yanlarına aldılar.

Babam askerden döndükten sonra bir kamyon satın aldı ve taşımacılık yapmaya başladı. O kadar çok çalışırdı ki, ayda bir iki defa belki görürdük evde. Hal böyle olunca şartlar beni o yaşta kendi sorumluğumu almaya ve kendi adıma kararlar alabilmeye itti. Nitekim ilkokul yıllarından itibaren eğitimimle ilgili kararları hep kendim almak durumunda kaldım. İlkokul, ortaokul, lise… Okullarımı kendim seçtim, okuyacağım dili kendim seçtim, kayıtlarımı gittim kendim yaptırdım.

Babam da isterdi tabi ki, her baba gibi yanımda olmak ama onun da sırtında ağır bir yük vardı…

Şimdi daha iyi anlıyorum onu…

O döneme dair şu ayrıntıyı da hiç unutmam!

Biraz mahcup bir çocuktum okulda ilk zamanlar, fakat kısa zamanda çalışmam ve başarılı olmam sayesinde o mahcubiyet yerini özgüvene bırakıyordu.

Mahallede de benzer durumu yaşardım…

Çocuklara sınıf geçti diye babaları bisiklet alırdı, ben hep derece alırdım ama babam karneme bakar bir tane dersim 8-9 diğer ders notlarım 10 olsa dahi, “hepsi 10 olsun bir sonraki karnede” derdi.

Üzülürdüm içten içe…

Gerçi babam bana belli etmezdi, ama gurur duyduğunu her fırsatta dile getirirmiş etrafta. Sonradan öğrendim…

Hayat beni aslında sırtıma yüklenecek yeni sorumluluklar için hazırlamış meğer.

Bir kasım ayıydı. Ben lise 3. Sınıf öğrencisiydim. Babam trafik kazası geçirdi. 15 gün komada kaldı ve 36 yaşında vefat etti.

Hiç unutmam o günü. Çarşamba akşamıydı. Telefonun diğer ucunda hemşire, “Başın sağ olsun” dedi ve telefonu kapattı.

Kalakaldım öylece. Kimseye bir şey söyleyemedim o gece. Babam öldü diyemedim, anneme ve kardeşlerime bile. Ertesi gün zaten öğreneceklerdi here şeyi. Onların feryatları belki de canımı daha çok acıtır diye sessiz kalmayı tercih ettim o gece…

Babam gidince ailemin bütün yükü bana kaldı.

Hayallerim başkaydı, tıp fakültesi hedefimde yoktu, ama babam çok isterdi doktor olmamı.

Onun isteği yerine geldi aslında.

Hayallerimin peşinden gitme şansım yoktu, Antalya’da ailemin yanında kalmak zorundaydım. Burada da alabileceğim en iyi eğitim tıp fakültesi eğitimiydi.

Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesine girdim. Fakültede de başarılı bir öğrenci oldum.

Hem okudum hem aileme baktım.

Hem doktor adayı hem de kamyon şoförüydüm.

Baba mesleğini ister istemez üstlendim, çünkü ağabeyim askerlik sonrası evlenmişti. Annem ve küçük kardeşim vardı. Onların sorumluğu da bana aitti. Bu yüzden baba mesleği ile kazandık ekmeğimizi.

Köyde çok sebze meyve olur, yaz mevsiminde onları Antalya merkeze taşırdım.

Yüklemesi, taşıması, dağıtması her şeyi kendim yapardım.

Çok çalışırdım ama kendime araba almaya yetecek param yoktu. Üniversite öğrencisi bir gençtim, arkadaşlarımın arabaları vardı. Ben ise otobüse binmek için 3 kilometre yürürdüm.

Babamın yokluğunu çok hissettim o dönem.

Şunu çok sık dile getirdiğimi biliyorum, içten içe canım acıyarak:

“Babam yaşasa bana araba alırdı”

Sonra Allah öyle şeyler verdi ki bana…

Öyle değerler kazandım ve öyle çok şey öğrendim ki…

Her işi en mükemmel şekilde yapma isteğimin ve hep en iyiye ulaşma çabamın o yıllara dayandığını düşünüyorum.

Bu hikayeyi neden anlattım?

Gençlerimize ilham olsun istedim.

Başaranlar, başaracaklarını düşünenlerdir.

Yapabilenler, yapabileceklerine inananlardır.

Çocuklarıma da aynı şeyi söylüyorum.

Hep daha iyisini, çok daha iyisini yapabilmek için çalışmalı insan.

İYİ PAZARLAR...