ANNE DEMEK…

Güzel bir Pazar gününden tekrar merhaba sevgili dostlar…

Geçtiğimiz hafta belirtmiştim…

Bugün annemden bahsedeceğim…

Annemle birlikte tüm annelerden, tüm kadınlardan ve kadının toplumdaki önemli rolünden…

Geçtiğimiz hafta da söylemiştim.

Anneler günü, kadınlar günü gibi özel günler tabi ki annelerimizi ve kadınları onore etmek ve mutlu etmek için hatırlanmalı, ama esas olan 365 gün onların toplumdaki değerini hatırlayarak ve bunun farkında olarak yaşamayı becerebilmekte.

Benim annem köyde doğmuş ve büyümüş bir kadın…

İnanılmaz bir matematik zekası vardır…

Çocukluğunda da böyleymiş, bu yüzden öğretmenleri okuması için çok baskı yapmış, okulda da çok başarılıymış ama o dönemin şartları gereği devam edememiş okuluna. Okusaydı eğer çok çok iyi yerlerde olabilirdi diye düşünüyorum.

Çok genç yaşta babamla evlenmiş…

Üç çocuk doğurmuş…

Ağabeyim de erken evlendiği için annem de 36 yaşında torun sahibi oldu.

Tam çocukları büyüttü, rahata erecek derken babamı kaybettik.

Bu hepimiz için çok büyük ve zor bir sınavdı…

Dile kolay, annem 3 çocukla dul kalmıştı, biz de babasız…

Çok genç olmasına rağmen kendine yeni bir hayat kurmayı hiç düşünmedi. 

Kendini çocuklarına, ailesine adamış bir kadındı.

Bizi hep bir arada tuttu.

Annem olmasa ben şu anki konumuma gelebilir miydim?

Bilmiyorum…

Her başarılı insanın arkasında bir kadın var lafı buradan geliyor olabilir.

Benim yaşam koçumdu diyebilirim.

Hala son derece pratik, hızlı ve becerikli bir kadın.

Annemin matematik zekasını ben de almışım. 

Okula gidip meslek sahibi başarılı insanlar olmamızı çok istedi.

Okula gittiğim zamanları hiç unutmuyorum.

Her sabah hiç aksatmadan kahvaltımı mutlaka hazırlardı…

O kadar erken kalkmaktan hiçbir zaman şikayet etmedi.

Çok güzel yetiştirdiler bizi.

Ben kavgayı hiç sevmem…

Bunu da aileme bağlıyorum.

Çünkü ben annemle babamı kavga ederken hiç görmedim.

Birbirlerine kırıcı söz sarf ettiklerini hiç duymadım.

Çok güzel bir çiftti onlar, ama birbirlerine doyamadılar.

Babam vefat edince erken yaşta sorumlulukları devraldık hep beraber.

Babamdan kalan eksikliği annemle doldurdum.

Annem kimseden bir şey istemez, benden de…

"Ben bir köye gitsem mi" der en fazla ama "beni götür" demez.

Ben o mesajı alırım…

Elimden geldiğince ona hizmet etmeye çalışırım…

Hayatını doğru dürüst yaşayamamış.

Ben onun yaşayamadıklarını düşündüğüm zaman üzülüyorum ama öte yandan da çok seven ve sevilen bir eş, bir anne oldu...

Bunu düşününce de övünüyorum.

Kadın her anlamda saygıyı sonuna kadar hak eden çok önemli bir konumda toplumlarda.

Ama bu değeri maalesef göremiyoruz ülkemizde.

Kadın kendini eşine, ailesine adıyor bütün hayatını buna göre şekillendiriyor…

Ama karşılığında bir saygı bile göremiyor...

Çoğu zaman söz sahibi olamıyor…

Benim ailemde böyle bir durum olmadı ama toplumun genelinde kanayan bir yara olduğu için bu durum, lafı gelmişken bu konuya da değinmek istedim.

Sosyal hayatta kimseye muhtaç olmadan kendi ayağının üstünde duran, bunu zekası ile çalışması ile başarabilecek kadınları hep taktir etmişimdir.

Kendi çocuklarım da dahil tüm kız çocuklarına aynı şeyi tembihliyorum.

Okuyun, çalışın, meslek sahibi olun…

Kendi geçimizi kendiniz temin edin. 

Bir adamın yanında istiyorsanız durun…

Mecbur olduğunuz için, muhtaç olduğunuz için asla durmayın.

O yüzden kız çocuklar kendi geçimlerini temin edebilmeli.

Kendi ayakları üzerinde durabilmeli kadınlar. 

Sağlıkla kalın…