Hayat bitti dediğin anda yeniden başlar…

Merhaba sevgili dostlar…

Bugün anneler günü…

Annelerimiz, anne adaylarımız ve anaçlığı yaşayan tüm kadınlarımız sadece bugün değil her daim kıymetli ve özeller ve her gün anneler günü aslında…

Anneye sevgi ifadesi sadece bir günle sınırlı kalmamalı. Anneler yaşamımızın her alanında hayatımızda çok önemli bir yere sahipler… Hepsine iyi ki varlar diyorum. Sadece bugün değil her daim baş tacımızdırlar. Sonsuzluğa intikal etmiş annelerimize de ayrıca rahmet diliyorum.

Daha önce de belirttiğim gibi yılın bir günü değil, her gün anneler günü aslında…

Bu yüzden bugünkü yazımda değil bir sonraki yazımda annemle hikayemize yer vereceğim.

Bugün hayattan çok önemli örneklerle yaşamın aslında ne kadar ilginç ve sürprizle dolu olduğunu anlatmaya çalışacağım size.

Hayat bitti dediğin anda yeniden başlar…

Her bitiş bir başlangıcı doğurur…

Buna biz hekimler daha yakından şahit olabiliyoruz.

Size örnekleri ile anlatayım…

Meslek hayatımda beni çok etkileyen hikayeler vardır.

Dile kolay 1999 yılında uzman olduktan sonra 60 bine yakın işlem yaptığım hastam oldu. Muayene ettiğim hastalar daha da fazla… Pek çok yaşama okunma şansımız oldu…

2000’li yılların başıydı. Acil servise göğüs ağrısı şikayeti ile genç bir hasta gelmişti. Antalya Vakıf Hastanesindeydim o dönem. Hastanın göğüs ağrısı var ama EKG’sinde herhangi bir kriz bulgusu yoktu. EKG’de bir şey olmamasına rağmen hastanın ekosunu yapınca sol ventrikül kısmının tamamına yakınının hiç kasılmadığını gördüm. Hastanın bilinci açık, sadece göğüs ağrısı ve hafif terlemesi vardı. Hemen anjiyoya laboratuvarına alalım, acil hazırlayalım, çünkü ana damar tıkanması olabilir derken hastanın önce kalbi sonra solunumu durdu. Hemen müdahaleye başladık. 40’lı yaşlarda bir hasta ama ana damarı tıkanmıştı. Kalbine masaj yaparak anjiyo laboratuvarına aldık ve o şekilde damarı açtık. Sonra biz müdahale edince kalbi tekrar kendiliğinden çalışmaya başladı. Diğer destekleyici tedavileri de uyguladık. 1 gün solunum cihazına bağlı kaldı sonra ertesi gün uyandırıldı. Servise aldıktan sonra 2 kız çocuğu geldi. Babalarına öyle bir sarıldılar ki, o an yaşadığım bütün stres aldığım bütün riskler ve verdiği yorgunluğu unuttum.

Babaları olmasa ne olurdu diye düşündüm…

 Sonra inanılmaz bir mutluluk yaşadım o güzel aile tablosunu izlerken…

Sonra da dedim ki:

Hayat bitti dediğin anda yeniden başlar…

Yine beni çok etkileyen başka bir hastam vardı…

Çok uzun zamandır takip ediyordum, kalp yetmezliği vardı…

Hastaya yapılacak her şey yapılmıştı.

Kalp pili vardı.

Damarına stent takılmıştı.

Bypass olmuştu…

Ama buna rağmen ileri evre kalp yetmezliği ve kalp kapağında ciddi kaçak vardı.

Amerika’da bir oğlu vardı bir torunu olmuştu.

Takibinde olduğu tüm doktorların ortak fikriydi: birkaç ay ya yaşar ya da yaşamazdı…

Elimizde yapabileceğimiz son bir tedavi şekli kalmıştı.

Onu da hastaya anlattık.

Kalp kapağını tamir edersek rahat edebilirdi.

Hakikaten kasıktan girerek kalp kapağı ameliyatını yaptık.

Hasta yoğun bakımda uyanır uyanmaz beni sormuş. Ertesi gün görüştüğümüzde bana şunu söyledi: “ben eskiden serbest dalgıçlık yapardım. Nefesim bitip su yüzeyinde çıktığımda aldığım bir nefes vardı, ben uyandığımda ona benzer bir nefes aldım ve öyle rahat hissettim ki” dedi.

Yatalak bir hastaydı. Sonra iyileşti yürür hale geldi. 2 defa Amerika’ya torununu ziyarete gitti. Bu olayın üzerine 2 sene yaşadı.

Bir gün bana eşi geldi dedi ki: “Komşumun hanımı eşi ile övünürdü sürekli. ‘Benim kocam aslan gibi seninki poşet bile taşıyamıyor’ derdi. Çok zoruma giderdi ama benim eşim de şimdi aslanlar gibi yürüyor. Çok mutluyum “ deyince…

Ben de dedim ki:

Hayat bitti dediğin anda yeniden başlar…

Yeter ki umudunu kaybetme…

2-3 ay gibi ömür biçilen adam torununu gördü, yurt dışına gitti ve kendi arabası ile hanımını gezmeye götürdü.

Bir yerde yaşam varsa, orada umut da vardır. M. T. Cicero

Sevgi ile kalın…