İNSANI BİR SANAT ESERİNE, BİR TABLOYA BENZETİYORUM…

Sevgili dostlar, güzel bir Pazar gününden tekrar merhaba…

Öncelikle herkese hayırlı, bereketli, sevgi ve umut dolu bir bayram diliyorum…

Bu haftaki yazımda hem kendi adıma, hem meslektaşlarımın adına hem de doktorluk hayali kuran doktor adaylarının adına “DOKTORLUK” mesleğinin inceliklerini ve doktor olma yolunda yaşadığım mücadeleyi paylaşacağım.

Yazılarımı takip edenler hatırlayacaktır.

Doktorluk mesleği babamın hayaliydi, benim doktor olmamı çok istiyordu.

Hayali gerçek oldu…

Onu çok erken yaşta kaybettiğim için benim doktor olduğumu göremedi, ama ben o hayattaymışçasına ve beni görüyormuşçasına gururuna layık olmak için var gücümle çalışmaya devam ediyorum.

Doktorların hayat kurtarma hikayelerini filmlerde, dizilerde izlerken hayranlık duyuyoruz.

Öyle değil mi?

Yaşamla ölüm arasında verilen mücadeledeki aksiyon bizi de heyecanla ekrana kilitliyor.

Doktor dizileri reytinglerde üst sıralara yerleşiyor…

Pekiyi gerçek hayatta doktorlar, hak ettikleri değeri görüyor mu?

Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda?

Babam geçirdiği kaza sonrası hastaneye kaldırıldığında 16 yaşındaydım. Durumu hakkında bilgi almak için doktora ulaşma konusunda çok zorlanmıştık o dönem…

 Onun için ben hastalar ve hasta yakınlarının bilgilendirilmesi konusunda çok hassasım. Birlikte çalıştığım ekibime de mutlaka bu konuda talimat veririm. Hasta yakınlarının bilgilendirilmesi, hasta ile görüşülüp ayrıntıların aktarılması konusunda çok hassasım.

Bu meslekte en hassas olunması gereken konulardan biri…

Bazen gereken her şeyi yapsanız, mümkün olan tüm tedavi seçeneklerini kullansanız bile yine de hastalarınızın bazılarını kaybedebilirsiniz. Ama şunu bilin ki bir şeye sebepmişsiniz gibi görünmek gerçekten çok zor bir şey.

Ben evimden çıkarken şöyle dua ederim: “Allah’ım bugün eğer bir vefat olacaksa bizi sebepmiş gibi gösterme. Biz orada olmayalım, o sebep biz olmayalım.”

O titizlikle hastaya bakıyorum.

Çünkü hastanın ölümüne sebepmiş gibi görünmek gerçekten çok zor bir durum.

Bizim mesleğin en zor kısımlarından biri bu. Hastayı kaybetmek… Bunu hasta yakınlarına anlatmak zorunda kalmak… İnanın ömrünüzden ömür gidiyor…

Bir gün eve döndüğümde bizim sitenin kapıcısı ile karşılaştık. Selamlaştık, ayaküstü lafladık. “ İsmail hocam ne kadar rahatsın. Bugün erken gelmişsin. Ben sabah 6’da kalktım, o saatten beri koşturuyorum. Senin ne güzel ve rahat bir işin var.” dedi.

Ben de ona aynen şöyle cevap verdim:

“Sen birinin evladının, annesinin, babasının, kardeşinin vefat haberini verdin mi hayatın boyunca?” dedim.

Başını önüne eğdi ve “Vermedim hocam” dedi.

“Onun ağırlığını senin bilmen mümkün değil.” dedim.

Doktorlara kimse meslekle ilgili duygularını sormaz.

Her işin ayrı bir zorluğu vardır elbette, ama doktorlukta bu zorluğun derecesi başka işlerle kıyaslanacak gibi değil.

Çünkü insan hayatı söz konusu olan…

İnsanlar ailelerinin, sevdiklerinin canını size emanet ediyor.

İnsanı ben bir sanat eserine, bir tabloya benzetiyorum.

Doktorlar olarak da bize Yaradan bir fırça ve bu tablo üzerinde oynama fırsatı vermiş.

Ben bu tabloda elimi sürterek, tozunu atarak, küçük fırça darbeleri ile yapabileceklerimi yapmayı seçiyorum. O eserin aslına saygı duyarak ve aslını bozmadan… Bu yüzden küçük fırça darbelerini kullanmayı tercih ediyorum.

Benim hastalarıma yaklaşımım da böyle…

Yoksa nasıl olsa bize de bu eseri getirdiler, istediğimiz gibi resimde oynayalım, yeni parçalar ekleyelim değil mesele…

O sorumluluğu çok iyi bilerek kullanmak lazım.

Genç doktor adaylarına bu da naçizane bir öneri olsun…

Her meslekte riskler var tabi ki, ama bizim meslekte bu stres ve risk diğer alanlara nazaran çok daha yüksek çünkü insanla uğraşıyorsunuz.

Bizim meslekte dostlar, tünelden girdiğinizde karşıdan çıkmak zorundasınız.

Başka şansınız yok…

O tünelin ağzında biri oturur ve çıkışınızda sizi istediği gibi sorgulama şansına sahip olarak bekler. Siz de bu sorulara cevap vermek zorundasınızdır.

Bu yüzden her hastada ve her tedavi işleminde tek atışlık hakkınız vardır. Bunu doğru atmak zorundasınızdır.  

Bu yüzden doktorların meslek hayatında yaşadığı stresin de yaptığı işin değerinin de bedeli yok, ölçülemez… Ölçülmemeli…

Ben yıllardır mesleğimi en iyi şekilde icra etmek için, meslek adına çok çalıştım.

Fakat şu anda sorsanız, “Başka bir iş olsa, yapar mısınız deseniz...”

Yaşadığımız stres faktörünü göz önünde bulundurduğumda “yaparım” derim, ama öte yandan işlem sonrası hastanın rahat nefes alması ve sağlığına kavuşmasının verdiği haz ise bambaşka…

Bunu da başka bir meslekte hissetme şansınız yok. Hal böyle olunca da tüm zorluklarına rağmen baş tacı oluyor meslek de hastalarımız da…

Sevgiyle kalın…